1
आठवणींची धास्ती कशाला
रोजच असते रात्र उशाला
हाडवैरी झोप ही असली
बोलत बसतो रामोशाला
चांदण्यांची संगत होते
लटकत डोळे आकाशाला
अजून संयम आहे बाकी
वाटेतच जरि मधुशाला
आता कुठे लागले कळाया
किंमत नसते भरवशाला
------------------------------
2
तुझ्या गोऱ्या उन्हात मला जळू दे
कुंतलांच्या सावलीला निथळू दे
हरिणकाळीज तू सैरभैरशी
हिर्व्या रानालाही जरा कळू दे
डोळ्यात तुझ्या मी उगवलो होतो
आता तिथेच मला मावळू दे
बांधून तुला नजरेने केवळ
तुझ्या नाजूक ओठांना छळू दे
तू मिठीत माझ्या सावळी झालेली
रंग जरासा आता निवळू दे
---------------------------------------
3
डोळ्यात चंद्र आणि हातात फूल होते
होशील तूच माझी डोक्यात खूळ होते
ती प्रीत चांदण्यात होती विरून गेली
ते चांदणेच तेव्हा झाले गढूळ होते
श्वासात श्वास जावा मिसळून एकदा
ही कल्पनाच खोटी हेही कबूल होते
मागे तुझ्या स्वरांच्या कैफात धावलो मी
वाटेवरी फुलांचे नाजूक सूळ होते
स्वप्नात रंगण्याचे सरले दिवस हळवे
आकाशवेड आणि मातीत मूळ होते
--------------------------------------------
4
साहतो आहे सुना वनवास आता
झाला ना माझाही देवदास आता
विसरलो मी मोगरीचे रूपही ते
शुभ्र, कोमल, गंधित आभास आता
तू नको त्या पैंजणांनी जाग आणू
होईल नशाच सारी खलास आता
संपले तारे कसे गगनातले
चंद्र एकट हिंडतो भकास आता
कोड घेऊन चांदण्यांची रात्र येते
वाहतो आहेच वारा उदास आता
------------------------------------
प्रमोद कमलाकर माने.
सूचना: परवानगीशिवाय काॅपी अथवा शेअर करू नये.
आठवणींची धास्ती कशाला
रोजच असते रात्र उशाला
हाडवैरी झोप ही असली
बोलत बसतो रामोशाला
चांदण्यांची संगत होते
लटकत डोळे आकाशाला
अजून संयम आहे बाकी
वाटेतच जरि मधुशाला
आता कुठे लागले कळाया
किंमत नसते भरवशाला
------------------------------
2
तुझ्या गोऱ्या उन्हात मला जळू दे
कुंतलांच्या सावलीला निथळू दे
हरिणकाळीज तू सैरभैरशी
हिर्व्या रानालाही जरा कळू दे
डोळ्यात तुझ्या मी उगवलो होतो
आता तिथेच मला मावळू दे
बांधून तुला नजरेने केवळ
तुझ्या नाजूक ओठांना छळू दे
तू मिठीत माझ्या सावळी झालेली
रंग जरासा आता निवळू दे
---------------------------------------
3
डोळ्यात चंद्र आणि हातात फूल होते
होशील तूच माझी डोक्यात खूळ होते
ती प्रीत चांदण्यात होती विरून गेली
ते चांदणेच तेव्हा झाले गढूळ होते
श्वासात श्वास जावा मिसळून एकदा
ही कल्पनाच खोटी हेही कबूल होते
मागे तुझ्या स्वरांच्या कैफात धावलो मी
वाटेवरी फुलांचे नाजूक सूळ होते
स्वप्नात रंगण्याचे सरले दिवस हळवे
आकाशवेड आणि मातीत मूळ होते
--------------------------------------------
4
साहतो आहे सुना वनवास आता
झाला ना माझाही देवदास आता
विसरलो मी मोगरीचे रूपही ते
शुभ्र, कोमल, गंधित आभास आता
तू नको त्या पैंजणांनी जाग आणू
होईल नशाच सारी खलास आता
संपले तारे कसे गगनातले
चंद्र एकट हिंडतो भकास आता
कोड घेऊन चांदण्यांची रात्र येते
वाहतो आहेच वारा उदास आता
------------------------------------
प्रमोद कमलाकर माने.
सूचना: परवानगीशिवाय काॅपी अथवा शेअर करू नये.