दुकान

मी पाचवीला आसताना हामच्या चुलत्यानं काकूची लग्नातली बोरमाळ इकून किराना मालाचं दुकान लावलता. माल भरल्यावर हौसंनं लावू लागलो. मी मनलो ह्यवडाच माल? चुलता मनला बक्कळ मालाला लई पैसा लागताय. माजा हिरमोड झाला.बाप शेताकड जायचा. चुलता दुकानदार झाला. मला लईच भारी वाटायचं. शाळंतल्या पोरावाला हामी दुकान लावलाव मनून रूबाबात सांगिटलो. पोरं मनले हामाला दाकीव तुजं दुकान. शाळा सुटल्यावर न्हेलो. चुलता मनला दोस्तावाला गोळ्या दी. मी परसाद वाटल्यावनी बच्चक बच्चक गोळ्या दिलो. दोस्तं खूश हून पळाले. चुलता मनला आबे! एक एक गोळी देवं का नाही? खिरापत हाय का वाटाया? आशानं फळ्या लागतील्या दुकानाला.
  मग हाळूहळू मीबी गिराईक करलालो. चुलता बाहीर गेलता.एक गिराईक आलं. एक छटाक साखर दी मनल्यावर तराजूत आंदाज्यानं वजनाचा एक धोंडा टाकून साकर जोकून दिलो. आल्यावर चुलत्याला सांगिटलो. चुलता मनला कोनचं माप टाकलतास? मी दावलो. चुलत्यानं कपाळावर हात मारून घेटला. आशानं दुकानाला फळ्या लावावं लागंल मनला. शंबर ग्रॅम दिलतो. मग समजावून सांगिटला. मग हाळूहाळू शिकलो.
  आई घरातून साकर, च्यापत्ती, गोडंतेल,निरमा आनाया धाडायची. चुलता काळभोर तोंड करून शिव्या द्याचा. घर दुकान गिळतंय मनायचा. आशानं फळ्या लागतीत्या सा म्हैन्यात मनायचा. आद्दी दुकानापुडचं झाडाया लावायचा. मला लाज वाटायची. शाळतले पोरं बगायचे.घरला जाताना मला कट मारून थोडं थोडं सामान द्याचा.
  पुडंपुडं बाहीरचं गिराईक कम आन घरचं गिराईक ज्यास्त झालं आन पास्सा म्हैन्यात दुकानाला खरंच फळ्या लागल्या. चुलत्यानं रानाची वाट धरला. मला लई लई बेक्कार वाटलं.

(फोटो सौजन्य: इंटरनेट)